Replies to This Discussion

Permalink Reply by George "Whiskey" Stefanakis on September 15, 2008 at 1:35pm

... o μόνος λόγος που δεν άρχισα να σταυροκοπιέμαι κατά τη διάρκεια της συναυλίας είναι ότι έχω δει τόσα βίντεο από συναυλίες του Moore που καλώς ή κακώς ήξερα τι με περίμενε. Ακόμα κι αυτό όμως δεν με προστάτευσε από το να είμαι με τα μάτια γουρλωμένα την περισσότερη ώρα.
Μάλιστα, με το που ξεκίνησε με το Oh pretty woman άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου ότι πήγα στη συναυλία με πολύ ψηλές προσδοκίες. Αισθανόμουν ότι, ενώ περίμενα να παίξει 20 με άριστα το 10, έπαιζε μόνο 19,5. Όταν όμως ξεκίνησε να παίζει το Have you heard κατάπια τη γλώσσα μου. Τι ήταν αυτό; Πως παίζει έτσι αυτός ο άνθρωπος; Αγκαλιά με το όργανο γεννήθηκε;
Και το θέμα δεν είναι ότι παίζει γρήγορα, εντυπωσιακά ή όπως αλλιώς το πει κανείς. Είναι ότι παίζει όμορφα. Η κάθε φράση έχει νόημα. Ακόμα κι όταν παίζει εξηκοστά τέταρτα δεν παίζει ασκήσεις ούτε για μια στιγμή. Πόσοι τέτοιοι κιθαρίστες να υπάρχουν σε όλη την ιστορία του ροκ;
Οι καλύτερες στιγμές κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν τα πιο αργά κομμάτια. Το Have you heard, το I love you more then you'll ever know, το Still got the blues, το Parisienne walkways. Αλλά και το Don't believe a word - εκπληκτικό. Σ' αυτά τα κομμάτια του έδωσε και κατάλαβε. Δεν υπάρχει άλλωστε πιο περίτρανη απόδειξη για το πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι από το γεγονός ότι, ακόμα κι όταν παίζει ροκ μπαλάντα (το ειδεχθέστερο μουσικό ιδίωμα ματά το σκυλάδικο) είναι το λιγότερο εκπληκτικός. Στα χέρια του η ροκ μπαλάντα χάνει τελείως το γλυκανάλατο χαρακτήρα της.
Και βέβαια, παρά το γεγονός ότι η συναυλία ήταν one man show - πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε - δεν μπορεί να μην κάνω αναφορά και να μη βγάλω το καπέλο στον Βrian Downey. Η ιστορία του με τους Lizzy και μόνο αρκεί.
Επειδή όμως αυτή είναι μια ιστοσελίδα φίλων του μπλουζ και πιθανώς να υπάρχουν αρκετοί σύντροφοι που ενδεχομένως θα βγουν να πουν "πφφ, ο Gary Moore, γιαλαντζί μπλουζίστας και καιροσκόπος και χεβυμεταλάς" και δεν ξέρω τι άλλο, θέλω να πω επίσης τα εξής:
Δεν είναι μπλουζμαν ο άνθρωπος. Δεν θα τον αξιολογήσουμε καλλιτεχνικά με τα ίδια μέτρα και σταθμά με τον Charlia Patton, τον Robert Nighthawk ή τον Howlin' Wolf. Τότε πρέπει ν' αρχίσουμε να τα βάζουμε και με τους Cream και με τους Taste και με τους ZZ Top. Όσο για το αν είναι καιροσκόπος, να θυμίσω ότι δεν ανακάλυψε ξαφνικά το μπλούζ (ή μπλουζ ροκ ή όπως το πείτε) το 1990, μόνο και μόνο για να φρεσκάρει την καριέρα του. Για όσους δεν το γνωρίζουν οι Fleetwood Mac ήταν το έναυσμα για ν' ασχοληθεί με το ιδίωμα πιτσιρικάς. Οι δίσκοι των Skid Row αλλά και το πρώτο προσωπικό του, το Grinding Stone, είναι μπλουζ ροκ.
Αρκετά όμως με την παρένθεση. Ήταν επίσης εκπληκτικός και ο ήχος του. Αν και καθόμουν πολύ μπροστά και άκουγα σκηνή, με αποτέλεσμα να ακούω μια ψιλοθολούρα ειδικά από το μπάσο, ο ήχος της κιθάρας ήταν το κάτι άλλο.
Δεν θα με χάλαγαν καθόλου άλλα εικοσιπέντε ανκόρ...

• ▶ Reply

Permalink Reply by StratosK on September 16, 2008 at 2:05pm

Δεν το κρύβω ότι πήγα στη συναυλία για να δω ένα δεινόσαυρο που ενδεχομένως να συνδίαζε και μια αρπαχτή από την Ελλαδίτσα μας, μιας και τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν αλλού όπως και όλοι οι άλλοι του είδους. Σε ό,τι αφορά στην ιστορία του καλλιτέχνη Gary Moore δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί την πορεία του. Ειδικότερα, αφότου συνειδητοποίησε ότι δεν αρκεί να παίζεις γρήγορα για να είσαι καλός μουσικός.

Η ένστασή μου ήταν, βάσει των πεπραγμένων του, ότι μιας και τα καλύτερα ίσως και παραγωγικότερα - κατά τη γνώμη μου χρόνια του - έχουν περάσει, με ποιό τρόπο θα παρουσίαζε στο κοινό το set από τα ούτως ή άλλως μεγάλα τραγούδια του.

Το support group ήταν τραγικό !!! Μέτριες εκτελέσεις , σχεδόν μονότονες που έκαναν όλα τα τραγούδια να μοιάζουν.
Θέλουν αρκετή δουλειά ακόμη και περισσότερη φαντασία. Δεν αρκεί να γρατσουνάς την κιθάρα, να χοντραίνεις τη φωνή σου σαν τους παππούδες του Mississippi και να αλλάζεις ακόρντα με μπόλικα dBs.

Στο δια ταύτα τώρα ...

'Οταν ξεκίνησε το Oh Pretty Woman απογοητεύτηκα γιατί ο ήχος που άκουγα δεν είχε κιθάρα. Υπήρχε πρόβλημα στις επιστροφές του ήχου προς το κοινό. Σίγουρα ο GM άκουγε διαφορετικά πράγματα από τα monitors της σκηνής. Πράγμα που επαναλήφθηκε σε 2-3 τραγούδια ακόμη κι αν δεν κάνω λάθος με την ίδια κιθάρα.

Αλλά τα κακά σταματούν εδώ. Όλα τα άλλα ήταν τέλεια.

Ο άνθρωπος έπαιξε με τέτοιο πάθος δίνοντας άλλη διάσταση στα τραγούδια του. Δεν θα σταθώ στην απίστευτη τεχνική του ούτε στην ταχύτητα με την οποία σάρωνε το τάστο. Άλλωστε, υπάρχουν πιο "γρήγοροι" κιθαρίστες από αυτόν όπως π.χ. ο Yngwie Malmsteen αλλά αρκετούς από αυτούς δεν θα τους θυμάται κανείς για τίποτα.

Η χημεία που έφτιαξε με το κοινό ήταν μαγική. Τον αγαπήσαμε όλοι γι αυτό και τον μπιζάραμε στα encores. Ουσιαστικός, τίμιος, ευγενικός και αρχηγός πάνω στο σανίδι όπως αρμόζει σε καλλιτέχνη που πρώτα και πάνω απ' όλα θα πρέπει να σέβεται την ιστορία του και να τιμά τις επιρροές του.

Δεν είχε ανάγκη να αποδείξει τίποτα παραπάνω. Ήταν απλά καθηλωτικός.

Αισθάνθηκα ευτυχής που κατάφερα να δω τον "δεινόσαυρο" κι εύχομαι ο καλός Θεός να μας δώσει κι άλλες τέτοιες συναυλίες για να μας θυμίζει πως σε όλον αυτό τον πλαστικό και λαμέ συφερτό μετριότητας υπάρχουν εξαιρέσεις που συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Υ.Γ.

Κάποιος θα πρέπει να πει στα απανταχού παλικάρια που ρυθμίζουν φώτα επί σκηνής ότι είναι τελείως διαφορετικό πράγμα μια συναυλία από μια disco. Υπάρχει ειδοποιός διαφορά. Κυρίως, αισθητικής.

• ▶ Reply

Permalink Reply by George "Whiskey" Stefanakis on September 16, 2008 at 4:14pm

Πάντα υπάρχει ο φόβος της «αρπαχτής» από καλλιτέχνες που μας επισκέπτονται σε περίοδο που δεν είναι στην ακμή της καριέρας τους. Προσωπικά έχω συναντήσει και τις δυο περιπτώσεις σε συναυλίες. Έχω πέσει και σε τραγικές αρπαχτές, ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις πήγα σε τέτοιες συναυλίες με μισή καρδιά κι έφυγα ενθουσιασμένος.
Δεν νομίζω πάντως ότι ο Gary Moore είναι σε τέτοια φάση της καριέρας του ώστε να βγει απλώς να κάνει δυο τρεις συναυλίες και να βγάλει κανένα φράγκο εκμεταλλευόμενος το όνομα που έχει δημιουργήσει.
Άλλωστε ήταν σε παγκόσμια περιοδεία. Δεν ήταν κάπου παροπλισμένος ώστε να τον κλείσει κάποιο γραφείο από την Ελλάδα σε τιμή ευκαιρίας.
Μπορεί οι τελευταίοι του δίσκοι συνθετικά να μην είναι από τους κορυφαίους του αλλά πιστεύω ότι στο παίξιμο παραμένει ακμαιότατος. Και, ακόμα κι όταν στηρίζεται εν μέρει σε διασκευές για έναν δίσκο ή, στην περίπτωση για την οποία μιλάμε, για συναυλία, είναι τόσο καταπληκτικό το παίξιμο που δίνει νόημα στα τραγούδια που διασκευάζει.
Τώρα, αν οι διασκευές υποδηλώνουν συνθετική στειρότητα ή αν είναι φόρος τιμής στη μουσική που έχει αγαπήσει, μόνο ο ίδιος το ξέρει. Τείνω να πιστεύω το δεύτερο.
Για τον ήχο άκουσα διάφορα αρνητικά σχόλια. Πρέπει να έχει πρόβλημα ο χώρος.
Όσο για το support group, νομίζω ότι είχε έναν εξαιρετικά άχαρο ρόλο. Δεν θα καθήσω να σχολιάσω τώρα αν μου άρεσαν ή όχι οι άνθρωποι, αλλά σκεφτείτε με τι είχαν να συγκριθούν.

• ▶ Reply

Permalink Reply by StratosK on September 16, 2008 at 4:57pm

Γιώργο, συμφωνώ μαζί σου.

Σαφώς και δεν είναι παροπλισμένος σαν καλλιτέχνης και παραμένει ακμαιότατος. Ωστόσο, αυτό που έγραψα είχε να κάνει με την αίσθηση του πως θα εμφανιζόταν στη σκηνή σχεδόν 38 χρόνια μετά την πρώτη δισκογραφική του παρουσία. Και ευτυχώς εμφανίστηκε όπως το θέλαμε.

• ▶ Reply