ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δεν κάθεται και κανένα γαμημένο λαχείο. Όχι πως παίζω συστηματικά αλλά να ρε φιλαράκο μου, όπως λέει και ο λαός, «η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται». Αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα άλλά για κάθε άνθρωπο που είχε την ατυχία να γεννηθεί κάτω από περίεργα , σκοτεινά, απρόβλεπτα στις κινήσεις τους και με μπόλικη ιδιοτροπία, άστρα. Μαζί όμως με αυτή την ατυχία, έρχεται και η τύχη. Γιατί τύχη σημαίνει να ξέρεις από πού έρχεσαι και που πας. Αυτό το μοναδικό προνόμιο σε κάνει να νοιώθεις σαν παιδί που αρνείται να μεγαλώσει και να μπει στον κόσμο των ώριμων και των σοβαρών.

Έτσι, οι άτυχοι είναι τελικά οι πραγματικά τυχεροί της υπόθεσης άμα το τουμπάρεις το πράμα και γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια όποιον προσπαθεί να σε πείσει πως δεν είσαι πια παιδί και πως πλέον μεγάλωσες και πρέπει να σοβαρευτείς, να γίνεις κύριος σωστός και αξιοπρεπής, του θεού και της εκκλησίας.

Τώρα όμως θα με ρωτήσεις φιλαράκο, τι θα έκανα με τα φράγκα αν το λαχείο καθότανε. Μμ…. Τι όμορφη και ταξιδιάρα ερώτηση! Αφήνει τη φαντασία να τρέξει, βοηθάει τη ψυχή να σκιρτήσει ξανά και να πετάξει ανέμελη πάνω από τα λημέρια των μίζερων, των τυποποιημένων και των σοβαρών που ερωτεύονται τον καθρέφτη τους και περνούν όλοι τους τη ζωή παίζοντας κρυφτούλι με το σύστημα που οι ίδιοι δημιούργησαν υποκρινόμενοι πως τάχατις το πολεμούν.
Εντάξει ρε φιλαράκο, θα σου απαντήσω. Θα σου δώσω μια απάντηση που συνεχώς ξεγλιστράει από την παιδιάστικη φύση μου αλλά πάντοτε με το στανιό βαφτίζεται, χαρακτηρίζεται και καταχωρείται σαν ένδειξη «ανωριμότητας» στα κιτάπια των «ώριμων», των «σπουδαίων», των «πετυχημένων», των τηλε-διανοούμενων και των ταπαιρνάκηδων (από τη φράση «τα παίρνω») αυτού του κόσμου.
Θα άνοιγα που λες ένα κλαμπάκι και θα το ονόμαζα «DA BLUES». Το DA είναι το «THE» των νέγρων του Mississippi, αυτών που γέννησαν αυτή τη μουσική, τη μουσική του blues. Γιατί το blues μπορεί να είναι κάτι το παγκόσμιο αλλά είναι και πολύ συγκεκριμένο ρε φίλε, και συνεπώς το οριστικό άρθρο «ΤΗΕ» είναι απαραίτητο.
Και για να μπεις περισσότερο στο νόημα, σου λέω πως το blues είναι το «γαμώτο» του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου που κάποιοι μάγκες με πιο άσπρο χρώμα και πιο φωτεινό άστρο, τον βουτήξανε έτσι στα καλά καθούμενα, του βάλανε αλυσίδες, τον φέρανε σε μια αφιλόξενη γη βάζοντάς τον όχι μονάχα να μαζεύει μπαμπάκι και καπνό από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά και να συμπεριφέρεται σαν θεοσεβούμενος χριστιανός, να λειτουργεί δηλαδή σαν πρόβατο με κουδούνα, να ελπίζει στον «παράδεισο» και να φοβάται την «κόλαση».
Ο καταπιεσμένος όμως άνθρωπος, λευκός, μαύρος, κίτρινος ή κόκκινος, (δεν έχει σημασία το χρώμα) άθελά του τους ξεγέλασε. Έγινε μεν χριστιανός, μουσουλμάνος ή ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου φιλαράκο μου, έφτιαξε εκκλησίες και τζαμιά, τραγούδησε τα Gospel του αλλά κάθε βράδυ που κοιμότανε, ασυνείδητα ονειρευότανε τη μάνα γη, τις νεράιδες, τη Λευκοθέα, τις νύμφες που σεργιάνιζαν με τους προγόνους του γύρω από τα δέντρα, τις λίμνες και τα ποτάμια όχι μόνο της Αφρικής αλλά και του κόσμου ολόκληρου.
Στο τέλος, κατάφερε και τους την έφερε για τα καλά. Έφτιαξε το blues, μια μουσική που φοβόνται όλοι οι ξεδοντιασμένοι δράκοι των παραμυθιών της κοινωνίας γι’ αυτό και την αποκαλούν «μουσική του διαβόλου».

Το blues είναι το μοναδικό και αξεπέραστο φάρμακο που ξεβρακώνει, απομυθοποιεί και ξεφτιλίζει στην τελική τον κάθε καντηλανάφτη του συστήματος και παλιοπατσαβούρα, ξεδοντιάρη δράκο, βγάζοντάς τον έξω από την πλαστή του αξιοπρέπεια και κοινωνική θέση.

Στο μικρό μου το κλαμπάκι, θα μάζευα όλους τους γερονέγρους μπλουζίστες από τη Louisiana και το Chicago για να παίξουμε μαζί τη μουσική της ψυχής μας, το blues. Καλεσμένος όλος ο ντουνιάς, να τρώει, να πίνει και να τραγουδάει μαζί μας.

Γιατί φιλαράκο μου, είμαι σίγουρος πως ο Απόλλωνας και ο Ορφέας blues παίζανε. Το ίδιο και οι Μικρασιάτες πρόγονοι μου που ξεριζώθηκαν από τα παράλια της Ιωνίας και βρέθηκαν εδώ, στο αφιλόξενο κράτος των κοτζαμπάσηδων, των προεστών, των ρουφιάνων και των τσανακιών της εξουσίας.

Ναι ρε φιλαράκο. Δεν το κατάλαβες ακόμα; Το Ρεμπέτικο είναι blues. Το θες αλλιώς; Κανένα πρόβλημα. Το blues είναι ρεμπέτικο.

Μπλουζίστες και ρεμπέτες είναι όλοι οι άνθρωποι που αρνιούνται να μεγαλώσουν γιατί γνωρίζουν καλά πως ακόμα και άμα πεθάνουν, τα σκουλήκια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τους φάνε τα όνειρα που έκαναν ζωντανοί.

Έτσι λοιπόν μαστόρεψα αυτή την ιστορία με τα blues της ψυχής μου και φρόντισα να μην βάλω μέσα δράκους γιατί το βρώμικο και γεμάτο σαπίλα χνώτο τους, το έχω πλέον βαρεθεί. Αν όμως φιλαράκο μου βρεις κανένα δράκο μέσα στο βιβλίο, μην του δώσεις σημασία, δεν αξίζει τον κόπο. Κατά λάθος θα μπήκε μέσα και στο τέλος θα φύγει όπως ήρθε.

Άντε, Καλή ανάγνωση.

Δημήτρης Επικούρης.