Χτες το βράδυ έλαβε χώρα στο Κύτταρο μια φοβερή συναυλία του Nick Gravenites η οποία θεωρώ πως δεν πρέπει να περάσει δίχως αναφορά. Περιστοιχισμένος από τους ίδιους μουσικούς με την εμφάνιση του τον περασμένο Φλεβάρη (Νίκος Ντουνούσης των Nick & the Backbone) o Nick “The Greek” έκανε μια κορυφαία εμφάνιση (πιστεύω πως κάθε φορά καταφέρνει να ξεπερνά τον εαυτό του ο άνθρωπος αυτός). Δεν θέλω να γράψω για την τεχνική αρτιότητα των μουσικών, τον μουσικό εξοπλισμό τους, την ποιότητα ήχου, κλπ. ΟΚ, ήταν σε υψηλό επίπεδο (αν μου αρμόζει να είμαι εγώ ο κριτής αυτών). Αυτό που μετρά είναι η καταγραφή του γεγονότος και για αυτό γράφω αυτές τις ταπεινές αράδες. Δεν μπορώ να φέρω αντικειμενική άποψη για το όλο γεγονός ούτε και είναι κάτι που επιθυμώ, καθώς ως fan όλα περνούν από το πρίσμα του blues enthusiast ο οποίος όταν ακούει και βλέπει τον άνθρωπο αυτό, συνειρμικά φέρει στο μυαλό του όλους αυτούς που ο Νικ γνωρίζε, έπαιξε μαζί και βρέθηκε στον ίδιο χώρο, όχι ως απλός παραβρισκόμενος αλλά ως μέλος ενός πάνθεου που περιλαμβάνει τους Muddy Waters, Mike Bloomfield, John Cipollina, Janis Joplin, Paul Butterfield, Elvin Bishop, Buddy Miles για να αναφέρουμε μερικά γνωστά ονόματα. Ένας άνθρωπος που αισίως έκλεισε τα 70 του χρόνια και όμως είχε την ενέργεια να παίζει από τις 11 το βράδυ ως τις 3 περίπου το πρωί με ένα μικρό διάλειμμα. Μια φωνή που αρνείται καταλαγιάσει και ακούγεται τόσο φρέσκια όσο όταν τραγουδούσε το Moon Tune. Πάνω στην σκηνή, στο Κύτταρο, με ένα μικρό αλλά ιδιαιτέρως θερμό κοινό ο Γραβενίτης τραγούδησε τα Blues με τον τσαμπουκά του ανθρώπου που τα έχει δει όλα και έμεινε ο «τελευταίος να παίξει το παιχνίδι».
You need to be a member of Blues.Gr to add comments!
Join Blues.Gr