Comment

Comment by George "Whiskey" Stefanakis on November 7, 2008 at 1:22pm

Ο Cipollina απεβίωσε Μάιο του 1989. Ήταν αν θυμάμαι καλά δυο-τρεις μήνες μετά τη δεύτερη φορά που έπαιξε μαζί με τον Γκραβενίτη στο Ρόδον, κάπου γύρω στο Πάσχα του '89. Στη συναυλία αυτή ήταν εμφανώς καταβεβλημένος και χρησιμοποιούσε πατερίτσες.
Η πρώτη συναυλία ήταν όντως παραμονή Πρωτοχρονιάς, αν δεν κάνω λάθος 1987-88. ΄Επαιξαν και Θεσσαλονίκη την επόμενη ή κάνω λάθος; Αυτή ήταν εκπληκτική. Θυμάμαι ότι ξεκίνησαν με το Small walk-in box. Χωρίς να θέλω να ισχυριστώ ότι η κιθάρα του Γκραβενίτη δεν μου αρέσει, ακόμα φέρνω στο μυαλό μου το σοκ που έπαθα με το που άρχισε ο Cipollina να παίζει το πρώτο του σόλο της βραδιάς. Δεν ξέρω αν ήταν αυθυποβολή, αλλά μεταφέρθηκα στην εποχή του Happy trails. Αυτή η συναυλία είναι ανάμεσα στις καλύτερες - ή πιο αγαπημένες - που έχω πάει ποτέ.
Μετά το τέλος της συναυλίας περιμέναμε λίγο μπροστά στη σκηνή. Για να συνέλθουμε λίγο και να φύγουμε. Και να'σου ξαφνικά εμφανίζεται πάνω στο πατάρι ο Cipollina κι αρχίζει να υπογράφει αυτόγραφα σε κάποιους που ήταν εκεί μπροστά. Βρήκαμε κάτι τσαλακωμένες αφίσες, μας τις υπέγραψε και του σφίξαμε το χέρι (κανονικά δεν έπρεπε να έχω ξαναπλύνει τα χέρια μου από τότε). Εννοείται ότι φυλάω τη τσαλακωμένη αφίσα-αυτόγραφο σαν κόρη οφθαλμού.
Μιλάμε για τον καλύτερο κιθαρίστα της Δυτικής Ακτής με διαφορά...
Με όλον αυτό το διθύραμβο όμως αδικώ λίγο τον Γκραβενίτη. Αυτός ο άνθρωπος άξιζε κατά τη γνώμη μου πολύ μεγαλύτερη προβολή. Όχι μόνο έχει πολύ ωραία φωνή, αλλά γράφει και εξίσου ωραία τραγούδια. Και, επίσης κατά τη γνώμη μου, είναι από αυτές τις φυσιογνωμίες της μουσικής βιομηχανίας που αφήνουν την εντύπωση ότι παίζουν τίμια.
Μόλις διάβασα, Ηλία, ότι έχεις λειώσει το Monkey Medicine, χαμογέλασα. Το έχω λειώσει κι εγώ...

Comment by elias zaikos on November 7, 2008 at 1:46am

Να κάτι που με συγκίνησε και με ταξίδεψε... Και, χωρίς να θέλω να μοιώσω τις άλλες καταχωρήσεις, κάτι διαφορετικό, πέρα από τα συνήθη. Τον δίσκο Monkey Medicine τον είχα στην κυριολεξία "λειώσει', ο Γραβενίτης ήταν μεγάλη μου αγάπη, και παρ' ότι γνώριζα την ιστορία του Cippolina, ο δίσκος αυτός ήταν που μ' έφερε κοντά του. Τότε πρωτογνώρισα τον Νικ απο κοντά, δεν πρόλαβα όμως τον σπουδαίο συνεργάτη του... Απλώς τον θαύμασα στο πάλκο. Νομίζω ήταν '88 πρωτοχρονιά ή εκεί κοντά. Ο Cippolina πέθαινε και το γνώριζε. Με ένα σκαμπώ για υποστήριξη και αγωνιώδεις προσπάθειες να παίρνει ανάσες, ήταν εκεί, με αναμμένο τσιγάρο στη κιθάρα, να παίζει κοροιδεύοντας τον χάρο, μορφή ασκητική, στα μαύρα, σαν πάστορας μιας ακατανόητης και βαθειά αντρικής εμμονής προς ένα κάλεσμα ψυχής που δεν τ' αρνιέσαι, προς το αναπόφευκτο που οι γύρω δεν αντιλαμβάνονται, μήτε αποδέχονται... Πόσα μπορεί κάποιος να θυσιάσει; Τον Cippolina δε χρειάστηκε ποτέ κανείς να τον ρωτήσει... Μερικούς μήνες αργότερα ήταν νεκρός...
Ο πατριώτης μας ο Νικ, αντέχει ακόμα και παίζει παιχνίδια με το χάρο, σα να θέλει να του τη σπάσει γιατί του στέρησε νωρίς πολλούς και καλούς φίλους. Νάσαι καλά Παρασκευά, σα να τους έφερες ξανά μπροστά μου, σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα. ez