keep the blues alive
Ο Ηχος κ ο τροπος αποδοσης των Blues....
Πολλές φορές έχουμε ακούσει ένα δίσκο η έχουμε δει κάποιο Live (για Blues μιλάω εννοείται) κ παρά τις ικανότητες των μουσικών κάτι μας έχει “χαλάσει”
Πχ. Πολύ ωραία παίζει ο κιθαρίστας αλλά ο ήχος του ρε σ είναι για να παίζει hard rock άσε κ που ο Drummer μας έχει ταράξει στα Break κ ένα σταθερό ρυθμό δεν κρατάει κ ο πιανίστας φοβερός αλλά πολύ jazz τα σόλο του!
Με λίγα λόγια εσείς πιστευτέ ότι το blues πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο ήχο κ τρόπο απόδοσης η είναι καλό κ να ξεφεύγει λίγο από τα standars?
Προσωπικά πιστεύω ότι ο πειραματισμός γενικά στην μουσική είναι κάτι πολύ καλό!(εάν δεν είχαν προσπαθήσει όλοι οι λευκοί το 60 να παίξουν Blues δεν είχε δημιουργηθεί το ροκ)
Πρέπει να ξεφεύγουμε λίγο από τα κλασικά κ να δοκιμάζουμε κ άλλα παιξιματα” αλλα κ διαφορετικούς ήχους!(δεν είμαστε στο Μισσισσιπη του 1930)
Αυτός όμως που πρέπει κατά την άποψη μου να κάνουμε είναι να δείχνουμε το κατάλληλο σεβασμό σε αυτήν την μουσική κ ειδικά στις πρώτες εκτελέσεις(με τις οποίες έχω τρελό κόλλημα) Αυτόν τον “σεβασμό” ο καθένας μας σίγουρα τον αντιλαμβάνεται κ τον αποδίδει κ διαφορετικά αλλά σίγουρα εάν είσαι “σωστός” τότε θα το αντιληφθούν οι ακροατές σου κ θα το εκτιμήσουν!
Πχ. Πολύ ωραία παίζει ο κιθαρίστας αλλά ο ήχος του ρε σ είναι για να παίζει hard rock άσε κ που ο Drummer μας έχει ταράξει στα Break κ ένα σταθερό ρυθμό δεν κρατάει κ ο πιανίστας φοβερός αλλά πολύ jazz τα σόλο του!
Με λίγα λόγια εσείς πιστευτέ ότι το blues πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο ήχο κ τρόπο απόδοσης η είναι καλό κ να ξεφεύγει λίγο από τα standars?
Προσωπικά πιστεύω ότι ο πειραματισμός γενικά στην μουσική είναι κάτι πολύ καλό!(εάν δεν είχαν προσπαθήσει όλοι οι λευκοί το 60 να παίξουν Blues δεν είχε δημιουργηθεί το ροκ)
Πρέπει να ξεφεύγουμε λίγο από τα κλασικά κ να δοκιμάζουμε κ άλλα παιξιματα” αλλα κ διαφορετικούς ήχους!(δεν είμαστε στο Μισσισσιπη του 1930)
Αυτός όμως που πρέπει κατά την άποψη μου να κάνουμε είναι να δείχνουμε το κατάλληλο σεβασμό σε αυτήν την μουσική κ ειδικά στις πρώτες εκτελέσεις(με τις οποίες έχω τρελό κόλλημα) Αυτόν τον “σεβασμό” ο καθένας μας σίγουρα τον αντιλαμβάνεται κ τον αποδίδει κ διαφορετικά αλλά σίγουρα εάν είσαι “σωστός” τότε θα το αντιληφθούν οι ακροατές σου κ θα το εκτιμήσουν!
Replies to This Discussion
-
Permalink Reply by Yannis Rousochatzakis on
-
Φίλε μου, κάπου είπες τη μαγική λέξη κλειδί: "πρέπει/δεν πρέπει"...
Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να εκφράσω και να τεκμηριώσω σωστά αυτό που θέλω να πω, αλλά σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι σε μια αυθεντική μουσική όπως το blues, δεν υπάρχουν "πρέπει". Το Blues γεννήθηκε για να εκφράσει μια εποχή και κάποιους ανθρώπους και από εκεί εξελίχθηκε μαζί με τους ανθρώπους που εκφράζονταν μέσα από αυτό κάθε φορά .
Μουσικά δεν μπορώ να το αναλύσω γιατί δεν έχω τις γνώσεις. Περιμένω με ενδιαφέρον να ακούσω τι έχουν να που άλλοι φίλοι του Blues που το έχουν μελετήσει περισσότερο.
Ένα πράγμα που περνάει από το μυαλό μου τώρα καθώς σου γράφω, είναι κάτι που μου είχε πει ο Michael Dotson σε κάποια φάση: "Blues songs are not composed; they are assembled". Μου έκανε εντύπωση και το αναφέρω γιατί ίσως "εξηγεί" σε ένα βαθμό το πως το blues δεν "ανοίχτηκε" μουσικά όπως το rock.
Βέβαια για νά είμαστε δίκαιοι το Blues ανοίχτηκε μουσικά... μέσα από το rock thn jazz και άλλα είδη. Σαν να γενήθηκε ας πούμε το rock από το blues για να το πάει και κάπου άλλου σαν άκουσμα και από εκεί να φέρει πίσω στο blues όσους το άκουσαν μέσα από το rock κλπ.
Anyway... Έχω ξεφύγει... Help!
-
Permalink Reply by bluezlick on
-
προσπαθησα να κρατηθω αλλα δεν τα καταφερα χαχαχαχα
ως "κακο" παραδειγμα για τα δικα μου γουστα κ αυτια παντα ειναι ο Gary Moore!
μπορει να γουσταρω τρελα την δουλεια του με LIzzy αλλα οταν τον ακουω στα blues....
-
Permalink Reply by Αρχέλαος on
-
Blues σημαίνει ελευθερία,φαντασία,αυτοσχεδιασμός.
Συμφωνώ με το εξής: "Αυτός όμως που πρέπει κατά την άποψη μου να κάνουμε είναι να δείχνουμε το κατάλληλο σεβασμό σε αυτήν την μουσική κ ειδικά στις πρώτες εκτελέσεις(με τις οποίες έχω τρελό κόλλημα) Αυτόν τον “σεβασμό” ο καθένας μας σίγουρα τον αντιλαμβάνεται κ τον αποδίδει κ διαφορετικά αλλά σίγουρα εάν είσαι “σωστός” τότε θα το αντιληφθούν οι ακροατές σου κ θα το εκτιμήσουν!"
-
Permalink Reply by George "Whiskey" Stefanakis on
-
Μερικές ταπεινές παρατηρήσεις από τον αδαή Στεφανάκη:
τα χρόνια που διαμορφώθηκαν τα μουσικά ιδιώματα που σήμερα λέμε μπλουζ και τζαζ οι μπλουζίστες έπαιζαν με συνοδεία τζαζ μουσικών και οι τζαζίστες έπαιζαν μπλουζ - πολύ πριν η τζαζ γίνει αυτό το άνευρο ξενοδοχειακό άκουσμα της ECM ή οι world jazz καιροσκοπισμοί. Όταν π.χ. ηχογραφούσαν εκείνα τα διαμάντια ο Lonnie Johnson με τον Eddie Lang, δε νομίζω να αναρωτιόταν κανείς αν αυτό είναι μπλουζ ή τζαζ ή και τα δυο ή πόσο καθαρόαιμο ήταν. Μην ξεχνάμε ότι και τον Leadbelly τον αποκαλούσαν songster, αλλά είναι ένα δισεκατομμύριο φορές πιο μπλουζίστας από όλους μαζί τους "σύγχρονους" μανιερίστες.
Όλοι αυτοί που διαμόρφωσαν πάντως το μπλουζ που αγαπάμε σήμερα, από τον Charlie Patton μέχρι τον Muddy Waters και τον Howling Wolf, νομίζω ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν τη δική τους μουσική πρόταση. Απείχαν πολύ από το να επαναλαμβάνουν μουσικά ή στιχουργικά κλισέ, όπως δεκάδες σημερινοί μανιερίστες, που μας ανακοινώνουν γι' άλλη μια φορά ότι ξύπνησαν το πρωί και το μωρό τους είχε φύγει και που το μόνο κίνητρο για να αγοράσεις δίσκο τους είναι η φιλανθρωπία (το επαναλαμβάνω κι ας με κατηγορήσεις Γιάννη).
Από την άλλη μεριά, ο πειραματισμός και η ανανέωση δεν έχει καμιά σχέση με το ντράμερ που παίζει ένα μέτρο ρυθμό και εικοσιτρία break, ή τον κιθαρίστα που απαξιεί να παίξει κάτι πιο αργό από εξηκοστά τέταρτα. Αυτός είναι ένας γνωστός κάλος που χτυπάει τον εγκέφαλο ειδικά των μουσικών, οι οποίοι από υπέρμετρη εγωπάθεια ξεχνάνε ότι αυτό που ενδιαφέρεται ν' ακούσει ο ακροατής σε τελική ανάλυση είναι η μουσική και όχι η μουσικοί. Η ανανέωση έχει να κάνει με τη μουσική πρόταση. Πρόταση π.χ. είχε ο Jimi Hendrix, οι Cream, ακόμα και ο John Mayall παρά τη φωνή του. Και οι Nine Below Zero. Και ο Larry Mc Cray κάτι ψιλοέχει. Δεν έχουν πρόταση, κατά την ταπεινή μου άποψη, οι διάφοροι τύπου Kenny Wayne Shepherd και Chris Duarte. Οι διάφοροι Blind Jones και Crippled Johnson, που αναπαράγουν τα κλισέ με τον ίδιο τρόπο που οι δικοί μας αντίστοιχοι παίζουν τα δημοτικά στα πανηγύρια.
Ομολογώ, αν και όχι ανενδοίαστα, ότι μουσική πρόταση δεν έχει ο ταπεινός ερασιτέχνης μουσικός και μέλος του blues.gr κ. Στεφανάκης.
Και κάτι για τον Gary Moore: είναι ένας από τους πέντε καλύτερους ροκ κιθαρίστες. Όχι επειδή παίζει γρήγορα - επειδή παίζει όμορφα. Και δεν θυμήθηκε ξαφνικά ν' ασχοληθεί με το μπλουζ-ροκ το '90. Όποιος έχει ακούσει Skid Row γνωρίζει. Αλλά δε νομίζω να περιμένουμε από τον συγκεκριμένο να μας δώσει το "καθαρόαιμο" μπλουζ του σήμερα. Και στο κάτω κάτω, ποιο καθαρόαιμο; Για ιππόδρομο συζητάμε;
-
-
Συμφωνω σε αρκετα με οσα λες George!
Θα διαφωνησω λιγο με αυτο που λες οσο αφορα τον πειραματισμο σε σχεση με την τεχνικη του μουσικου(ταχητυτα κ ολα αυτα δλδς) φερνοτας σου το πιο απλο παραδειγμα! τον SRV ο οποιος "μαζεψε" ολα τα Licks του Albert KIng, Freddie KIng k Jimi Hendrix κ τα επαιξε πολυ πιο γρηγορα, πολυ πιο γκαζωμενα στον ηχο κ πολυ πιο καθαρα! Ηταν ο τροπος ομως με τον οποιο τα εδωσε στον κοινο που τον εκανε τοσο ξεχωριστικο αλλα κ αγαπητο σε ολους τους παλιους μπλουζιστες αλλα κ σε μας!
επισης πιστευω οτι οταν παιζεις μουσικη(οποιoδιποτε ειδος) δεν ειναι αναγκη να εχεις μια προταση. Μπορεις απλα να παιζεις η ακομα κ να μιμησε ενα ειδος η εναν καλλιτεχνη γιατι απλα γουσταρεις! το αν θα αρεσεις η οχι ειναι αλλου παπα ευαγγελιο!
για μενα το "σωστο" στην μουσικη ειναι εκφραζεσε οπως εσυ νιωθεις!
-
Permalink Reply by Drummatic Style on
-
Το ολο ζητημα με ολες τις μορφες της τεχνης ειναι ποσο απο εσενα βαζεις μεσα στο χαρμανι της δημιουργιας η της καλλιτεχνικης σου παραγωγης.Ποσο αυθεντικα στεκεσαι απεναντι στο κοινο σου δεκτη και ποσο γνησια ειναι αυτα που εκπεμπεις.Οπως και να το κανεις αν το κανεις γνησια και αυθεντικα σιγουρα θα αγγιξεις κοσμο,αν το κανεις ψευτικα και ματαιοδοξα τοτε θα αντιμετωπισεις τη βιαιοτητα της αληθειας.Εν ολιγοις "You Can't Play The Blues In An Airconditioning Room"οσο και να το προσπαθησεις.Απλα θα κοροιδευεις τον εαυτο σου και κανα γκομενακι.Ειναι επιβεβαιωμενο κατ'επαναληψιν :Τα Blues δεν παιζονται απο Κρυοκωλους.Γι'αυτο οταν ακουτε ενα σχημα και κατι σας χαλαει σιγουρα καποιος κρυοκωλος φταιει που νομιζει οτι γεννηθηκε στο Δελτα του Μississippi ενω το πολυ-πολυ να γεννηθηκε διπλα απο την Δελτα της γειτονιας.Αυτα και σε αλλα με Υγεια
-
Permalink Reply by Panther on
-
Να μια ενδιαφέρουσα κουβέεντα -που τώρα μόλις ανακάλυψα... Λοιπόν, προσώπικά πιστεύω ότι το blues είναι κατά βάση μια λαϊκή μουσική (ακόμη και το chicago blues της δεκαετίας του 80 κ.ε.). Ως λαϊκή μουσική, αν δεν εκτελείται από τους πραγματικούς της φορείς τότε δεν είναι παρά μια λαϊκή μουσική από δεύτερο χέρι. Πράγμα που δεν είναι κατ'ανάγκη κακό, αλλά τουλάχιστον ας ξέρει ο καθένας τι κάνει όταν κάνει κάτι. Π.χ. οι Stones παίζανε blues, soul και rock n' roll από δεύτερο χέρι. Ε, μετά από μερικά άλμπουμ έκανε την εμφάνισή του το Beggars Banquet και από'κει και πέρα το blues διατηρήθηκε μεν ως ηχόχρωμα, αλλά ξεπέρασε το στάδιο της μίμησης. Εν ολίγοις, στην μουσική -όπως και σε οτιδήποτε άλλο- σημασία έχει η δημιουργικότητα. Η μίμηση είναι απλά ένα στάδιο για την κατάκτηση κάποιων στυλ τα οποία αν δεν συγχωνευθούν σε κάτι δημιουργικό, τότε όλα θα παραμείνουν...δεύτερο χέρι. Επίσης ας μην ξεχνάμε κάτι: ο πειραματισμός δεν αφορά την λαϊκή μουσική, αλλά αυτό το οποίο γεννιέται καθώς καθένας πειραματίζεται με αυτήν. Δεν υπάρχει πειραματική λαϊκή μουσική.
Sorry για τον δογματικό τόνο -το νόημα είναι ακριβώς το αντίστροφο!
Φιλιά!
Νίκος
Υ.Γ. Γεια σου ρε Drummatic με την Δελτα της γειτονιας!!! Εξαιρετικό!!!
-
-
yeah! αν και έχω μια λίγο διαφορετική άποψη σε σχέση με το όψιμο σικάγο μπλουζ και την επανεμφάνιση στο προσκήνιο καλλιτεχνών που ειχαν για τον άλφα ή βήτα λόγο σιωπήσει. Η γενική μου αίσθηση είναι ότι επαναλαμβάνουν κλισέ - όχι πλέον γιατί εξακολουθούν να παράγουν λαική μουσική αλλά γιατί θέλουν να πατάνε στα σίγουρα. Κάτι σαν τα δικά μας ρεμπετάδικα όπου το πρόγραμμα και ο τρόπος παρουσίασής του είναι στην καλύτερη περίπτωση αναμενόμενος. Διασκεδαστές.
-
-
File Georgie me tin lexi klise mipws ennoeis tin forma pou me ton kairo apokta proswpiko charaktira kai metatrepetai se maniera?Giati auto den einai mempton.Memptes einai kati nekranastaseis apo to pouthena ki ochi mono sto chwro twn blues alla kai allou,pou mono logo echoun ton" maintano"(It Takes Money Honey).Eipame an pragmatika echeis kati na peis pou na'chei tsagano,psychoula kai tropo kai den eisai "kryokwlos"tote sigoura tha yparxoun autia gia na s'akousoun kai psychoules na tautistoun kai na se niwsoun.Twra an eisai kai diaskedastis pou to kaneis timia kai omorfa ouden problem,giati alliws den eisai tipota allo apo Demosios Variestimenos Ypallilos pou pas gia to merokamato tou epiousiou.Allo diekperaiotis ki alo kallitechnis.Can You Dig It?
-
-
... καμιά φορά η διάκριση ανάμεσα σε προσωπικό χαρακτήρα και μανιέρα είναι δύσκολο να γίνει. Ας πούμε ότι η λέξη μανιέρα μου φέρνει στο μυαλό το να αναπαράγει κανείς - συνειδητά - ακριβώς τα στοιχεία που τον έχουν καταξιώσει. Επειδή αυτό "πουλάει". Σαν έναν ηθοποιό που υποδύεται τον εαυτό του.
Όσο για τα κλισέ, όλοι μας φαντάζομαι έχουμε βρεθεί σε συναυλίες όπου ο καλλιτέχνης θα μας τραγουδήσει για εκατομμυριοστή φορά sweet home chicago και got my mojo working και stormy monday επειδή αυτά "γουστάρει" το φιλοθεάμον κοινό. Η έχουμε ακούσει δίσκους όπου οι στίχοι έχουν γραφτεί κάνοντας κοπτική ραπτική από παλιότερες δοκιμασμένες δουλειές - λίγο I woke up this morning από δω, λίγο my baby left me από κει.
Και για να κάνω την αυτοκριτική μου - παραδεχόμενος ότι πολύ συχνά έχω τον κακό το λόγο στην άκρη της γλώσσας - πολλές φορές δεν αισθάνομαι ότι είμαι σε θέση να διακρίνω μεταξύ μανιέρας και προσωπικού χαρακτήρα.
Λοιπόν, σταματάω εδώ το συλλογισμό γιατί έχω κατεβάσει κάμποσο λευκό κρασί (ντεμπίνα - από τις αγαπημένες μου ποικιλίες) και δεν στροφάρω ιδιαίτερα.
Υ.Γ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι τι έχουν;
-
-
Οι Δημοσιοι υπαλληλοι μια χαρα ειναι αρκει να μην εχεις συχνα επαφη μαζι τους.Γιατι κολλας μια ασθενεια που λεγεται "μονιμοτητα" και που ειναι το αντιθετο της καλλιτεχνικης ασθενειας γνωστης ως "γονιμοτητας".Αποκτας επισης μια διαθεση αποστροφης απεναντι στη σημαντικοτητα του εφημερου αλλα γνησιου κι αληθινου,ενω διαπιστωνεις ταυτοχρονα οτι σου ανοιγει η ορεξη να αποθεωσεις οτιδηποτε τετριμμενο,γνωστο,χιλιοπαιγμενο,καρακλασσικο,ποδοσφαιρικο,σκυλλαδοετσι,καραμιζερο,καραποζατο ανευ περιεχομενου,σημασιας και ουσιας.Με δημοσιουπαλληλικη νοοτροπια δινεις σημασια στην τεχνικη και ξεχνας την τεχνη.Και ατεχνους τεχνικαραδες Τω Θεω Δοξα εχει πολλους το συναφι μας.Στη μουσικη γενικοτερα και ειδικα στα Blues δεν χωρανε εργολαβικες νοοτροπιες διεκπεραιωτικης λογικης και προσεγγισης.Εχεις κατι να πεις?Βγες Και Πεσ'το.Ιδου Η Ροδος Ιδου Και Το Πηδημα.
© 2024 Created by Music Network by Michael Limnios.
Powered by
