keep the blues alive
Aγαπημένοι Καλλιτέχνες
Ας αρχίσω λοιπόν εγώ:
Muddy Waters....μπορώ να πω ότι ακόμα δεν έχω ακούσει ακόμα blues που να μου αρέσουν περισσότερο.
John Lee Hooker....πιο "boogie" μουσική, ότι πρέπει για να κρατάει καλά τα κέφια στο γραφείο
Howlin' Wolf..... για τη φωνή του και μόνο :)
Βlues Brothers.....μουσική που μου φτιάχνει το κέφι. Ειδικά το Rubber Biscuit.
Blues Traveler.....επίσης, ωραία jam blues με απίστευτη φυσαρμόνικα
Johnny Lang.....πιο pop-blues αλλά πολύ καλή φωνή
Replies to This Discussion
-
Permalink Reply by Yannis Rousochatzakis on
-
Χμμμ....
Άλλο σπουδαίοι κι άλλο αγαπημένοι ε;
Αγαπημένοι από πλευράς blues για μένα είναι πρώτα από όλα αυτοί που μου δείξανε το δρόμο προς το blues όταν ακόμα σαν πιτσιρικάς άκουγα rock. Δηλαδή οι Led Zeppelin, o Rory Gallagher, ο Eric Clapton (και άλλοι λιγότερο όπως ο Jimi Hendrix).
Αργότερα ένα ακόμα white boy προστέθηκε στη λίστα όσων με ενθουσίασαν, αν και δεν τον ακούω τόσο πολύ πια. Ο Stevie Ray Vaughan.
Μεγάλο ρόλο στο πως ακούω Blues έπαιξαν όμως και πολλοί μαύροι του blues όπως ο Buddy Guy, o οποίος αν και δεν με ενθουσιάζει ως κιθαρίστας είναι απίστευτος στη σκηνή και βγάζει μια ενέργεια που δεν περιγράφεται με λέξεις. O Buddy Guy και η ιστορία του Scott Holt (ενός side man κιθαρίστα που έπαιζε μαζί του κάποτε) ήταν και η αφορμή που με έκαναν ενα βράδυ να πλησιάσω τον Michael Dotson και από εκεί να τον γνωρίσω και να έχω την τύχη μια μέρα να τον έχω δάσκαλο στο blues.
Απίστευτος μαύρος επίσης για τ' αυτιά μου είναι ο B.B. King. Κάνει μονίμως το ίδιο πράγμα στην κιθάρα αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο που κάθε φορά είναι διαφορετικό κι έχει ένα τρόπο να σε κάνει να νιώθεις πως μπορούν τελείως αντιφατικά συναισθήματα να πλέκονται σε ένα αρμονικό πλέγμα με ένα τόσο λιτό τρόπο.
Αγαπημένοι μου είναι πολλοί άλλοι μουσικοί. Δεν ξέρω από που ν' αρχίσω ή προς τα που να συνεχίσω. Αν πάμε σε πιο σύγχρονους, ακούω με μεγάλη ικανοποίηση Ronnie Earl και Duke Robillard. Αλλά ας μην αρχίσω γιατί ούτε σε σειρά μπορώ να τους βάλω ούτε που να σταματήσω θα ξέρω.
Σε σχέση με τις προτιμήσεις του φίλου Nighteyes, ήθελα να πω, πως ο Muddy Waters είναι ένας σπουδαίος μουσικός που καθόρισε την ιστορία του Blues και είναι αδύνατον να μην έχει επηρεαστεί κανείς από αυτόν είτε άμεσα είτε έμμεσα. Νομίζω ότι αυτός και ο T-Bone Walker έχουν χαρακτηρίσει απίστευτα όλους τους μουσικούς που ακολούθησαν (χωρίς αυτό να μειώνει την συνεισφορά πολλών άλλων).
John Lee Hooker δυσκολεύομαι να ακούσω. Είναι όμως ο άτιμος master του λα (A). Το 'χει! Θέλει μελέτη. Δεν τα 'χω καταφέρει ακόμα στο λα χαμηλά κι έχει πολύ δουλειά για να γίνεις καλός εκεί.
Και πριν κλείσω, να μην ξεχάσω να αναφέρω μια ακόμα blues μπάντα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να βρω το blues μέσα στο rock που νόμιζα ότι άκουγα όταν ήμουν πιτσιρίκος φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Τους Blues Wire. Τους άκουγα στο Παραρλάμα στα τέλη της δεκαετίας του '80 και κάθε φορά πήγαινα με φοβερό ενθουσιασμό να τους ακούσω. Για πολλούς είναι η σπουδαιότερη Ελληνική Blues μπάντα. Δεν ξέρω. Έχω γνωρίσει μέσα από το Blues.Gr πολλούς εξίσου σπουδαίους μουσικούς στην Ελληνική Blues σκηνή. Πάντως οι Blues Wire με καθόρισαν με τον τρόπο τους και είναι ένας από τους βασικούς λόγους που σήμερα ασχολούμαι με το Blues και τα λέμε εδώ σε αυτό το site.
-
Permalink Reply by Akis on
-
Αγαπημενοι... Χμμ.. Δυσκολη επιλογη μιας και κατα καιρους αλλαζει ο "favorite" μου.
Για ενα μεγαλο διαστημα ειχα πραγματικα κολησει στον Stevie Ray. Οχι οτι τωρα δεν μ' αρεσει, απλα ειπα να προχωρησω λιγο πιο περα :-)
Περα λοιπον απο το κολλημα με τον παραπανω κυριο, αγαπημενοι μου μπλουζ καλλιτεχνες ειναι οι Albert Collins, Buddy Guy, Poppa Chubby, Rory Gallagher, Freddie King, BB King.
Και ολοι αυτοι εχουν πραγματικα ξεχωριστο ηχο. Ειδικα ο Collins... δεν αντιγραφεται με τιποτα!
-
Permalink Reply by George "Whiskey" Stefanakis on
-
αγαπημένοι καλλιτέχνες; χμμμ, ας απαντήσω κι εγώ. αλλά για να μην επαναλαμβάνω αυτά που έχουν γράψει οι
προηγούμενοι σύντροφοι, θα μείνω σε μη μπλουζ μουσικούς που μου αρέσουν.
το λοιπόν, εκστασιάζομαι με Tom Waits, Van Morrison, Charlie Christian, Jimmy Smith (ειδικά όταν είναι παρέα με Kenny Burrel), Django Reihardt, Aretha Franklin... κάποιους ξεχνάω σίγουρα αλλά τι να κάνουμε...
επίσης με τις μεγάλες μπάντες του χαρντ ροκ: UFO, Thin Lizzy, Humble Pie, Status Quo, AC/DC, Motorhead and so and so on.
να γράψω και ποιοι δεν μου αρέσουν για να γελάσουμε;
ο Buddy Guy.
όλοι εκείνοι οι κιθαρίστες επίγονοι του Stevie Ray Vaughan που βγήκαν (ευτυχώς για λίγο) στο προσκήνιο με αξεσουάρ ένα καουμπόικο καπέλο και μια strat.
επίσης βαριέμαι όλους αυτούς τους ξοφλημένους που είχαν μείνει χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο για ολόκληρες δεκαετίες και μετά βρέθηκαν κάποιοι φιλάνθρωποι όπως το αφεντικό της Alligator Records και τους έβγαλαν δίσκους.
προτείνω να κάνετε κι εσείς το ίδιο: γράψτε ποιοι δεν σας αρέσουν. θα έχει πολύ πλάκα και θα προκαλέσει ενδιαφέρουσα ανταλλαγή σχολίων
-
-
Χαχα! Ναι.. Οι απομιμήσεις και ειδικά οι απομιμήσεις SRV (όσο καλές και να είναι) ενοχλούν πολύ! Μπορώ να συμφωνήσω για πάνω από έναν πολύ δεξιοτέχνες κιθαρίστες (ας μην θίγουμε οικογένειες τώρα), που έχουν "χάσει το παιχνίδι" ακριβώς γιατί είναι too much Stevie Ray....
-
-
"Πιπέρι" όμως Γιώργο... Δεν λέμε κακές λέξεις όπως "ξοφλημένοι" αφού σαν "καλά παιδιά" που είμαστε σεβόμαστε τις δυσκολίες και τις "αποτυχίες" των άλλων όπως και τις δικές μας... Όχι ότι είπες και τίποτα "βαρύ" δηλαδή, αλλά είπα να το αποφορτίσω λίγο γιατί κάποιους τους πονάνε οι χαρακτηριμοί και είναι κρίμα... Εξάλλου φίλε μου όλα εδώ πληρώνονται... ;-)
-
-
και πάλι έχεις δίκιο. είσαι η φωνή της λογικής.
τώρα, βέβαια, εδώ που τα λέμε, πολλές φορές μου αρέσει να χρησιμοποιώ προβοκατόρικες εκφράσεις για να προκαλώ αναστάτωση και συζήτηση - με κίνδυνο καμιά φορά να με βρίσει κανείς.
φαντάζεσαι όμως πόσο βαρετή θα ήταν η σελίδα αν ανταλλάσσαμε όλοι μηνύματα όπου να συμφωνούμε και να επαυξάνουμε για το πόσο καλός είναι π.χ. ο Buddy Guy ή ο Jimmy Johnson (όχι ο έλληνας);
-
-
Σ' ευχαριστώ για την κατανόηση Γιώργο. Όπως καταλαβαίνεις δεν έχω πρόθεση ούτε να λογοκρίνω κανέναν ούτε να περιορίσω την ελευθερία της έκφρασης. Απλά νομίζω ότι έχω "υποχρέωση" ως διαχειριστής αυτού του site να φροντίσω ώστε να μην παρασυρθούμε σε συζητήσεις που αλλοιώνουν την εικόνα και απομακρύνουν από τον στόχο. Και η επιλογή των εκφράσεων έχει την δύναμη να το κάνει αυτό όπως όλοι ξέρουμε.
Βεβαίως και να διαφωνήσουμε σε όσο περισσότερα θέματα είναι δυνατόν. Η πολυφωνία και η συζήτηση είναι ζητούμενο από όλους μας. Είναι όμως εύκολο καθώς συζητάμε να παρασύρουμε ο ένας τον άλλο με "λάθος" εκφράσεις, με αποτέλεσμα αντί να υπερτονίζουμε τα επιχειρήματά μας να δημιουργούμε μια τελικά "απωθητική" εικόνα για τα υφιστάμενα και τα νέα μέλη και να απομακρύνουμε το site από τον τελικό του στόχο που είναι το να μας φέρει όλους πιο κοντά.
Προβοκατόρικες εκφράσεις καμιά φορά μέσα σε εισαγωγικά γίνονται πιο "εύκολα" αποδεκτές. Try it αλλά είπαμε: μην το παρακάνουμε! :-)
Keep The Blues Alive
-
-
Γιωργο, δεν εχεις αδικο οταν λες για ολους τους SRV wannabes (βλεπε Kenny Wayne Sheppherd) - τουλαχιστον εδω οφειλουμε να αναγνωρισουμε την απηχηση του SRV στο ευρυ κοινο.
Αλλα για αυτους που δεν ειχαν συμβολαιο και ξαφνικα εμφανιστικαν δεν ειναι απαραιτητο οτι ειναι ξοφλημενοι. Υπαρχουν πολλα αξιολογα ταλεντα που για τον ενα ή τον αλλο λογο δεν καταφεραν να "ακουστουν" περα απο τα στενα ορια της περιοχης τους.
O Buddy Guy κι εμενα δεν με ενθουσιαζε μεχρι που τον ειδα ζωντανα και "ενιωσα" το vibe του. Ειναι αλλο να ανεβαινεις στη σκηνη και να παιζεις κατι πολυ ωραια αλλα "ξερά" και αλλο να παιζεις και παραλληλα να μεταδιδεις τον ενθουσιασμο σου στο κοινο.
Το ιδιο ενιωσα και με τον Jimmy Vaughan. Ποτε δεν μου αρεσε, αλλα εκανε ενα show καταπληκτικο. Ο κοσμος απο κατω χορευε!
-
-
λοιπόν, θα συνεχίσω τη συζήτηση "αγαπημένοι καλλιτέχνες" φτιάχνοντας μερικά Τοπ 10. θα ξεκινήσω από τους 10 αγαπημένους κιθαρίστες γενικά (χωρίς σειρά προτεραιότητας μεταξύ τους):
Charlie Christian
Django Reinhardt
Rory Gallagher
Michael Scenker
Gary Moore
Ulrich Roth
Ry Cooder
John Cipollina
Angus & Malcolm Young (αυτοί πηγαίνουν μαζί)
Hollywood Fats
επιφυλάσσομαι για περισσότερα Τοπ 10 (και bottom 10). περιμένω και τα δικά σας.
-
-
ακόμα δεν βλέπω κανένα τοπ 10 από σύντροφο μπλουζίστα. οπότε, για να παρακινήσω και τους άλλους, απαντώ στον εαυτό μου με νέο τοπ 10, των δέκα αγαπημένων μου άλμπουμ - και πάλι χωρίς σειρά προτεραιότητας:
Quicksilver Messenger Service - Happy trails
Pink Floyd - The piper at the gates of dawn
Tom Waits - Small change
Steppenwolf - Steppenwolf
Motorhead - Ace of spades
AC/DC - If you want blood...you 've got it
Rory Gallagher - Stage struck (κάποιοι θα πουν ότι δεν είναι το καλύτερό του, αλλά σε ηλικία 16 ετών το άκουγα τουλάχιστον μια φορά την ημέρα επί 6 μήνες)
Ry Cooder - Paris, Texas (soundtrack)
Rolling Stones - Sticky Fingers
Status Quo - Hello
επίσης, συγχωρήστε μου την αβλεψία, στο τοπ 10 των κιθαριστών ξέχασα τον Billy Gibbons!
-
Permalink Reply by Nick Roussos on
-
Πάρε 10 κορυφαία άλμπουμ (γενικώς, αν κατάλαβα καλά, και όχι μόνο μλουζωτά -- που λέει κι ο κ. Ιωάννου) επίσης χωρίς σειρά προτεραιότητας
The Who- Who's Next
The Who-The Kids are Alright (soundtrack)
Living Color - Living Color
David Bowie - Scary Monsters
Roxy Music - Avalon
BOC - Some enchanted evening
Prince - Sign O the Times
Albert Collins - Ice Pickin'
Sharp Ties - Get that Beat
Σιδηρόπουλος - Φλου
Μην ψάχνετε για κριτήρια... Όλα είναι ζήτημα θυμικού.
-
-
ήμουν σίγουρος για τους Who και για τον Prince. Αλλά δεν περίμενα το Some enchanted evening (που όντως είναι πολύ ωραίο.
είδες όμως που τελικά είσαι πιο politically correct από μένα; έχεις τουάχιστον ένα μπλουζ άλμπουμ στη δεκάδα. εγώ δεν πρέπει να έχω ούτε ένα. πάω για διαγραφή...
© 2024 Created by Music Network by Michael Limnios.
Powered by
